
Samen hoop houden en je zalig mogen voelen!
Stel je eens voor. Je leeft in het jaar 1858 in een klein plaatsje in de bergen bij Lourdes. Je bent een meisje van 14 jaar en op een dag in februari ga je met je zusje en een vriendin hout sprokkelen.
Stel je eens voor. Je leeft in het jaar 1858 in een klein plaatsje in de bergen bij Lourdes. Je bent een meisje van 14 jaar en op een dag in februari ga je met je zusje en een vriendin hout sprokkelen.
“Wij hebben niets gevangen,” klaagden de apostelen (Lucas 5, 1-11). Maar Jezus zei: “Probeer het nog een keer.” Wij zullen onze koers dienen te verleggen, niet blijven vastzitten in de moedeloosheid, maar van wal durven steken en een nieuwe koers durven nemen.
Toen mijn opa op hoge leeftijd in het bejaardenhuis woonde, werd hem gevraagd wie hij nog graag zou willen ontmoeten. “Mijn achterkleinkinderen,” zei hij. En daarmee liet hij hoop zien en de wil om te blijven leven.
Lieve mensen!
Dat is het thema van de gebedsweek voor de eenheid van Christenen, die op zondag 19 januari begon. In onze stad hadden we een oecumenische viering in de Ontmoetingskerk. Namens onze parochie ging collega Fredi mee voor.
Afgelopen dagen werden we getrakteerd op winterse sneeuwvlokjes, die als een dun fleecedekentje toch hier en daar een poging deden om de aarde te bedekken met een witte mantel.
Gedoopt worden. Het is een moment wat de meeste van ons (parochianen) ons niet kunnen herinneren. Als baby’tje werden we, een paar uur, een paar dagen of een paar maanden oud, ten doop gehouden. Onze ouders kozen voor ons de weg van Jezus. Toen we wat ouder waren volgde de Eerste Heilige Communie en nog weer later, bij het Vormsel, konden we er al meer zelf voor kiezen.
Recente reacties