Onderwerp van de week

Ik projecteer dit oude verhaal naar onze wereld van vandaag: Er zijn ook vandaag veel van die Samaritaanse vrouwen – of mag ik ook zeggen – Samaritaanse mannen. Ook al zijn zij hun tel kwijtgeraakt in hun relaties en avontuurtjes, toch hebben zij vragen over gebed en geloof, over hun eigenwaarde en de zin van hun liefde.

Ook tot hen zou Jezus vandaag zeggen : ‘Vrouw, jij hebt geen man …’ ‘Man, jij hebt geen vrouw …’ Jij weet niet wat een echte relatie is, jij weet niet wat liefde is. En daarom ben je ook zo stuurloos als je zoekt naar de plaats van God in je leven. ‘Geloof me mens,’ zou Jezus zeggen: ‘Er komt een uur – ja het is er al – dat je God zult kunnen vinden in geest en waarheid’. Al te lang is ons het geloof voorgehouden als een reeks verplichtingen en te weinig als een grandioos avontuur van liefhebben, als iets dat van jou een ander mens, een diep gelukkig mens maakt.

De kerkverlaters van vandaag laten iets vallen wat in hun ogen toch maar alleen last en verplichting en schuldgevoel meebrengt. In hun ogen is geloven iets van moeten, meer niet. De tijd is gekomen om te ontdekken dat geloven eigenlijk een proces is van mens worden, een groei naar de ander, naar een diepe verbondenheid met de natuur, met de medemensen en met God.
Al te lang hebben we gedacht dat de geloofsgemeenschap automatisch kon groeien met het geboortecijfer, en dat we christenen konden maken door onze kinderen te dopen, terwijl de echte aanwas enkel en alleen gebeurt door de uitstraling en de levensvreugde van elke christen. Deze aanwas zal wel heel bescheiden zijn, even bescheiden als bij Jezus die zich zo klein maakt, dat Hij zijn zwakheid toont aan een Samaritaanse vrouw: ‘Ik heb zo’n dorst, mag ik wat drinken?’

Naarmate wij ons geloof ontdoen van alle arrogantie, maar ook van elke trieste en blinde volgzaamheid, gaan we weer opbloeien als nieuwe leerlingen van Jezus. Met nieuw perspectief!
Diaken Jan Foesenek