Onderwerp van de week

Deze vastenperiode is voor mij bijzonder begonnen. Een tijdje terug vroeg een vriendin of ik een paar dagen met haar mee wilde lopen op een eigentijdse pelgrimsroute rond Nijmegen: the walk of wisdom. Dat leek mij wel wat in het jaar van de pelgrims van hoop. De dag na Aswoensdag zijn we gestart. Ik neem als gedachte woorden mee uit de preek van Aswoensdag van pastoor Paul Verbeek. We gaan regelmatig kopke onder en kopke weer boven in het leven, zei hij, nog aansluitend op “kopke onder in de leut”. Je leefstijl bewust beperken in de vastentijd door zoiets simpels als ‘nee’ zeggen tegen een koekje kan je een spiegel voorhouden. Als het kopke vol is, als de agenda vol is, is dat misschien ook omdat je te weinig ‘nee’ zegt. Keuzes maken uit zelfbescherming, maar ook om ruimte te houden voor barmhartigheid. Met een hoofd vol en een volle agenda loop je gemakkelijk voorbij aan de nood van de ander en de nood in de wereld. Je hebt er letterlijk geen ruimte meer voor. Je sleept teveel ballast mee en je wordt teveel in beslag genomen door de waan van de dag. Als ik deze column schrijf hebben we één dag gelopen. Het zal je misschien verbazen, maar het is mijn eerste meerdaagse pelgrimstocht. Ik droom wel eens van pelgrimeren naar Santiago de Compostela, te voet door de wereld gaan. Maar ik denk altijd dat ik het niet kan en niet durf.

Ik kan wel iets met het thema van het Heilig jaar: pelgrims van hoop. Pelgrim zijn kunnen we allemaal. Het begint met de eerste stap. Het icoon van de Walk of Wisdom is de Zaailing. ‘Ieder mens is een zaailing van moeder aarde’ is de gedachte. Voor mij doet het icoon denken aan een beschermengel die met me meegaat op mijn levenstocht. De eerste dag lopen was prachtig, maar zwaar. Ik maakte een klassieke beginnersfout door te veel bagage mee te nemen. Dat bracht me bij de vraag: hoeveel kan ik eigenlijk dragen? Woorden uit het evangelie werden heel concreet. ‘neem geen extra paar schoenen mee, alleen een wandelstok’. Ik worstel onderweg ook nog met een to-do lijstje dat ik niet af gekregen heb. Daar heb ik last van, ik voel me er schuldig over en ben boos op mezelf. ‘Ora et labora’ lopen steeds door elkaar heen en daar lijdt zowel mijn bidden als mijn werken onder en nu ook mijn vakantie en mijn pelgrimstocht. Nog een spiegel om mezelf voircte houden. En dan is er onderweg bij de Groenlanden in de Ooijpolder een verrassing. We lopen langs een wegkapelletje. Dat blijkt gewijd te zijn aan de Heilige Franciscus. Zijn zonnelied, zijn gebed van vrede, de zorg om de schepping, de oproep om eenvoudig te leven maken mijn hart open.

“Wat betekent pelgrimeren eigenlijk?” vraagt mijn vriendin. Ze geeft er spontaan zelf een eigen betekenis aan: is het misschien het grimmige er af pellen op onze wegen? Ja, dat geeft hoop in onze wereld. Dat geeft mij hoop. Dat is ook een mooie gedachte bij de bezinning op het hongerdoek die ik op woensdag 19 maart ga geven. Zo dwarrelt mijn hoofd weer terug naar het werk. Maar deze keer zijn het zaailingen: vruchtbare gedachten die energie geven.
Vrede en alle goeds.
pastor Alida van Veldhoven