Onderwerp van de week
Met andere woorden: met alle gelovigen samen staan we hier in Nederland op de schouders van Sint Willibrord. Als hij niet naar ons land was gekomen, zouden wij nu dan Katholiek zijn?
De meesten van ons kregen het geloof door van onze ouders, en die weer van hun ouders. En zo terug te voeren op Willibrord. Sommigen vonden op een andere manier het geloof. En zo hebben we allemaal schouders waarop we staan of zitten. Weten wie dat waren voor onszelf?
Maar de interessante vraag die we moeten stellen is: Voor wie kunnen wij die schouders zijn? Aan wie geven wij ons geloof door? Want Jezus geeft zijn leerlingen in de evangelielezing van komende zondag (Willibrordzondag) de opdracht om over Hem te spreken. Maakt allen tot mijn leerling, zegt Hij tegen zijn leerlingen. En als we zelf leerling van Hem willen zijn, dan zegt Jezus het dus ook tegen ons! Maakt allen tot mijn leerling.
We weten dat dat makkelijkere gezegd is dan gedaan. Maar we moeten het blijven proberen; al gaat het met vallen en opstaan. De jaarlijkse springprocessie in Echternach (Luxemburg) mag ons daarbij een hoopvol voorbeeld zijn: 3 passen vooruit en dan weer 2 achteruit. Het gaat niet makkelijk, maar als we blijven proberen gaan we toch vooruit. Zo kan Willibrord niet alleen eeuwen geleden, maar ook nu een voorbeeld voor ons zijn.
Diaken Anton Janssen
In nieuwe groepen en bij kennismakingen zeggen we onze naam. Soms met een handdruk erbij. In het verloop van het gesprek blijkt soms, dat die ander jouw naam helemaal niet goed verstaan heeft. Zelf probeer ik er op te letten, goed en duidelijk te spreken, maar dat lukt toch niet altijd.
Jonge mensen kennen het beeld van een herder en zijn kudde niet meer.
Als mensen toevallig met elkaar in gesprek komen, als vakantiegangers of in een toevallige ontmoeting, kan het gebeuren dat zij al snel over zichzelf beginnen vertellen.