Jongens, jongens, dat is toch dat liedje?

Even tot hier is een populair TV-programma dat ook in onze parochie goed bekeken wordt. Het inspireerde een parochiaan tot het schrijven van een prachtig lied op de melodie van Het Dorp van Wim Zonneveld.

Nog heb ik thuis een mooie kaart
Van onze Kerk die ‘k, uiteraard
uit alle duizenden herken.
Het zegt je hoogstwaarschijnlijk niets,
in deze tijd van Apps en Tweets,
maar het is waar ik geborgen ben.
Die tijd, ik weet nog hoe het was,
geloof gold toen nog als kompas,
de paters liepen nog in pijen.
De kapelaan en een pastoor
met wierook op het priesterkoor
de klokken met de hand nog beien.

[Refrein]
En langs het tuinpad van mijn vader
zag ik de klokkentoren staan.
Leerde als kind om voor het eten
en slapen steeds een kruis te slaan.

We leven nu en niet meer toen:
Op zondag and’re dingen doen?
Wie dan geloven wil heeft pech.
Het lijkt alsof we zijn verleert
hoe je oprecht de Vader eert:
is de kerk dan te ver weg?
Toch niet, want kijk hoe het nu is
want naast de televisiemis
streamen we steeds met tussenpozen.
Opdat j’op internet kunt zien
Dat Jezus niet slechts twee, of tien,
maar iedereen heeft uitgekozen!

En in de wijngaard van Ons’ Vader,
zie ik nog druivenranken staan
Zullen ons’ kind’ren ooit nog weten
Dat die in bloei hebben gestaan?

Het geeft ons vreugd’ want met elkaar
spelen we zoveel dingen klaar
en tonen ons nog katholiek.
In deze tijd, net wat je zegt
Waar kun je anders nog terecht
Dat maakt onze parochie zo uniek.
Want echt, ‘t is werkelijk ongekend
ik weet het nog het was recent
Ik kon een glimlach niet bedwingen.
Het parochieblad dat kwam voorbij
het was zo mooi, maakte dat wij
Magnificat stonden te zingen.

En in de wijngaard van Ons’ Vader
zal ‘k altijd iets in bloei zien staan.
Ik blijf zijn kind, mag altijd weten,
Hij is met ons op weg gegaan.