Onderwerp van de week
Hoe kun je nu blij zijn wanneer iemand weggaat, van wie je houdt, iemand weggaat die van jou houdt!? En dan nog wel weggaat voorgoed … Daar is maar één verklaring voor te geven: dat er tussen het moment van komen en van weer weggaan bijzondere dingen gebeurd zijn. Sommige mensen laten sporen na. Jezus was zo iemand. Wat Hij vertelde en voorleefde – in zijn woorden én in zijn daden – maakten indruk.
Toen Hij voor altijd terugkeerde naar zijn Vader deed Hij een bijzondere belofte: ‘de Geest die Mij gestuwd heeft, zal ook jullie ten deel vallen, zodat je kunt denken en doen zoals Ik het heb voorgedaan.’
Zo wil de Vader het: dat het niemand aan de kracht ontbreekt om het goede te doen, ook wanneer dat moeilijk is. De verstomming omwille van Jezus’ heengaan nagelde de leerlingen aan de grond, maar ze zal met Pinksteren plaats maken voor stuwkracht.
Daarom is de viering van Hemelvaart een belangrijk scharniermoment tussen ontgoocheling en nieuwe kracht. Een scharniermoment, zoals er wel meer voorkomen
in het leven van elk van ons.
In nieuwe groepen en bij kennismakingen zeggen we onze naam. Soms met een handdruk erbij. In het verloop van het gesprek blijkt soms, dat die ander jouw naam helemaal niet goed verstaan heeft. Zelf probeer ik er op te letten, goed en duidelijk te spreken, maar dat lukt toch niet altijd.
Jonge mensen kennen het beeld van een herder en zijn kudde niet meer.
Als mensen toevallig met elkaar in gesprek komen, als vakantiegangers of in een toevallige ontmoeting, kan het gebeuren dat zij al snel over zichzelf beginnen vertellen.