Onderwerp van de week
Ik had de afgelopen weken gesprekken thuis met communicanten en hun ouders. En deze vragen kwamen ook voorbij. En tot mijn grote verbazing, wisten de kinderen heel goed hoe je het vol kunt houden. ‘Je moet gewoon kijken naar wat wél kan’ , zei een van hen. ‘Ik mag weer naar school, en binnenkort mag ik weer zwemmen.’ ‘Ik word blij als ik de regenboog zie’, zei een ander. ‘En ik mag mijn communie gaan doen’. Een kinderhand lijkt snel gevuld. Maar die handen geven ons tegelijkertijd wel een oplossing.
Waar wordt u blij van? Wat geeft u hoop op een betere toekomst? Een nieuw vaccin, en dat er dan weer meer bezoekjes kunnen? Dat je misschien weer mag gaan zwemmen, of dat de terrassen weer open mogen?
Uitkijken naar iets moois dat komt, doen we ook in de veertigdagentijd. We kijken uit naar Pasen. We zijn al over de helft! Ook de natuur doet haar best; het groen begint al uit te groeien. En zelfs voor corona lijkt er voorzichtig licht aan de horizon.
In nieuwe groepen en bij kennismakingen zeggen we onze naam. Soms met een handdruk erbij. In het verloop van het gesprek blijkt soms, dat die ander jouw naam helemaal niet goed verstaan heeft. Zelf probeer ik er op te letten, goed en duidelijk te spreken, maar dat lukt toch niet altijd.
Jonge mensen kennen het beeld van een herder en zijn kudde niet meer.
Als mensen toevallig met elkaar in gesprek komen, als vakantiegangers of in een toevallige ontmoeting, kan het gebeuren dat zij al snel over zichzelf beginnen vertellen.