Onderwerp van de week
Dergelijke drama’s spelen zich af in het persoonlijk leven, nog het meest daar waar mensen worden opgeroepen om het beste van zichzelf te geven. Deze tragedies worden niet meer verborgen, ze worden vaak openbaar gemaakt en terecht! Dat brengt een belangrijke verschuiving mee in ons waardeoordeel. We zijn alert geworden als er een beroep wordt gedaan op onze edelmoedigheid. Alles wat naar offer ruikt is verdacht.
Het offer heeft afgedaan. In de plaats daarvan is de cultuur gekomen van de zelfverwennerij. Wij lezen in het evangelie (Joh. 12, 20-33) hoe Jezus daarover denkt. Hij neemt doodeenvoudig een graankorrel in zijn handpalm. Graan is brood, graan is leven. Maar als de graankorrel brood wil worden, zal hij moeten sterven, zegt Hij. Offer behoort tot het leven.
Dat wil niet zeggen dat je jouw verstand niet mag gebruiken om uit te maken of jouw offer waardevol is! Maar met zelfverwennerij alleen kom je er niet.
Degene die zichzelf verwent, is eenzamer dan diegene die leeft voor een ander. Christus zal Zijn offer niet ontlopen, maar Hij zal het ook niet zoeken. Hij is de Enige die er echte zin aan kan geven; de Enige waarbij men zich nooit bedrogen voelt.
Diaken Jan Foesenek
Afgelopen dagen werden we getrakteerd op winterse sneeuwvlokjes, die als een dun fleecedekentje toch hier en daar een poging deden om de aarde te bedekken met een witte mantel.
Gedoopt worden. Het is een moment wat de meeste van ons (parochianen) ons niet kunnen herinneren. Als baby’tje werden we, een paar uur, een paar dagen of een paar maanden oud, ten doop gehouden. Onze ouders kozen voor ons de weg van Jezus. Toen we wat ouder waren volgde de Eerste Heilige Communie en nog weer later, bij het Vormsel, konden we er al meer zelf voor kiezen.
Wijze mensen zijn niet in de eerste plaats mensen die alles weten. Het zijn mensen die vragen stellen.