Onderwerp van de week
Dergelijke drama’s spelen zich af in het persoonlijk leven, nog het meest daar waar mensen worden opgeroepen om het beste van zichzelf te geven. Deze tragedies worden niet meer verborgen, ze worden vaak openbaar gemaakt en terecht! Dat brengt een belangrijke verschuiving mee in ons waardeoordeel. We zijn alert geworden als er een beroep wordt gedaan op onze edelmoedigheid. Alles wat naar offer ruikt is verdacht.
Het offer heeft afgedaan. In de plaats daarvan is de cultuur gekomen van de zelfverwennerij. Wij lezen in het evangelie (Joh. 12, 20-33) hoe Jezus daarover denkt. Hij neemt doodeenvoudig een graankorrel in zijn handpalm. Graan is brood, graan is leven. Maar als de graankorrel brood wil worden, zal hij moeten sterven, zegt Hij. Offer behoort tot het leven.
Dat wil niet zeggen dat je jouw verstand niet mag gebruiken om uit te maken of jouw offer waardevol is! Maar met zelfverwennerij alleen kom je er niet.
Degene die zichzelf verwent, is eenzamer dan diegene die leeft voor een ander. Christus zal Zijn offer niet ontlopen, maar Hij zal het ook niet zoeken. Hij is de Enige die er echte zin aan kan geven; de Enige waarbij men zich nooit bedrogen voelt.
Diaken Jan Foesenek
In nieuwe groepen en bij kennismakingen zeggen we onze naam. Soms met een handdruk erbij. In het verloop van het gesprek blijkt soms, dat die ander jouw naam helemaal niet goed verstaan heeft. Zelf probeer ik er op te letten, goed en duidelijk te spreken, maar dat lukt toch niet altijd.
Jonge mensen kennen het beeld van een herder en zijn kudde niet meer.
Als mensen toevallig met elkaar in gesprek komen, als vakantiegangers of in een toevallige ontmoeting, kan het gebeuren dat zij al snel over zichzelf beginnen vertellen.