Onderwerp van de week
Eigenlijk is het dat wat wij allemaal, bewust of onbewust, doen. Ons geloof in de verrezen Christus hangt niet in de lucht, blijft niet beperkt tot onze denkmachine. Het is veeleer een manier van reageren op wat er rondom ons in de wereld en in ons eigen leven gebeurt. Wij geloven in een Christus die met ons de levensweg gaat. Hij deelt onze twijfel, onze ontmoediging tot de wanhoop toe. Hij wil ons nabij zijn tot in ons verdriet, tot in onze blijdschap. Christus loopt met ons mee. Zijn aanwezigheid zal de gebeurtenissen niet veranderen. Hij wil alleen ons veranderen, ons vrede geven. Misschien is dat wel de kern van ons geloof: Shalom, vrede.
Wij zijn immers mensen van onzekerheden. Het leven is er vol van. Het nooit verwachte kan plotseling gebeuren. Dat is zo in het persoonlijk leven, maar ook in de geschiedenis is dat de normale gang van zaken: het abnormale verloop van de feiten. Je ziet door welke kleine toevalligheden, de loop van de geschiedenis ooit gewijzigd werd. Christus verandert de loop van de geschiedenis niet, maar Hij geeft ons wel de zekerheid dat de dood niet het laatste woord heeft: dat wil zeggen dat het negatieve, het rampzalige, nooit de uitkomst is van het menselijk leven.
Droefheid – die gedeeld wordt met de verrezen Christus – is geen droefheid meer, zij verandert in vreugde, een vreugde die niemand ons kan ontnemen omdat zij geboren is uit overwonnen droefheid.
Diaken Jan Foesenek
In nieuwe groepen en bij kennismakingen zeggen we onze naam. Soms met een handdruk erbij. In het verloop van het gesprek blijkt soms, dat die ander jouw naam helemaal niet goed verstaan heeft. Zelf probeer ik er op te letten, goed en duidelijk te spreken, maar dat lukt toch niet altijd.
Jonge mensen kennen het beeld van een herder en zijn kudde niet meer.
Als mensen toevallig met elkaar in gesprek komen, als vakantiegangers of in een toevallige ontmoeting, kan het gebeuren dat zij al snel over zichzelf beginnen vertellen.