Onderwerp van de week

Hoeveel mensen hebben niet een dergelijke gedachte? Rouw wordt zo vaak getekend door schuldbesef. “Ik had dat nog moeten zeggen, dat nog moeten doen … en heb het niet gezegd en niet gedaan!”
Altijd te weinig, altijd te laat. Is dat niet algemeen menselijk? Het laatste woord nooit gesproken, dood komt altijd ongelegen en we komen altijd te laat. Maar er is meer. Met een dergelijk schuldgevoel zitten wij fundamenteel op een verkeerd spoor. Alsof onze overledenen zitten te wachten op onze excuses, of wachten op ons bezoek. De Sadduceeën stellen (in Lucas 20, 27-38) Jezus de vraag: “Als een vrouw steeds als weduwe uiteindelijk getrouwd is geweest met zeven broers, van wie is zij nu bij de verrijzenis de vrouw?” Dan redeneren wij net als die Sadduceeën uit het evangelie: Leven na de dood is niet een soort voortzetting van dit leven; het is een heel andere categorie.

Op dat gemene verhaal van de Sadduceeën geeft Jezus een subliem antwoord: een andere wijze van redeneren, een andere visie op leven na de dood. Elke relatie tussen mensen is een proces dat verloopt over dagen en nachten, over seizoenen en jaren met hoogte- en dieptepunten. Het is telkens een verhaal in de tijd. In de eeuwigheid ontbreekt de tijd. Eeuwigheid is niet een voortduren van tijd waaraan geen einde komt. Eeuwigheid wil zeggen: tijd bestaat niet meer.
Verrijzenis is geen reanimatie van een dood lichaam; geen tweede uitgave van ons levensboek. Verrijzenis is een nieuwe schepping, kwalitatief anders, ontheven aan tijd en ruimte, leven van een andere categorie. Jezus zegt dat zij als engelen zijn, de kinderen van de verrijzenis. Hun zaligheid is geen verhaal meer dat past in de tijd. Hoe dat beleefd wordt, hoe dat in zijn werk gaat, hoe dat er uit ziet? We zullen het nooit kunnen weten!
Christelijke hoop is hopen op iets wat je niet kent en niet kunt kennen. Maar christelijke hoop inspireert ons leven alsof de eeuwigheid al is begonnen.
Diaken Jan Foesenek