Onderwerp van de week
We brengen eer aan al die mensen, die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid. Iedere keer opnieuw ben ik diep geraakt wanneer ik een bezoek breng aan de erevelden.
Zoveel jonge mensen in de fleur van hun leven zijn gestorven voor ons.
Door hen kunnen we nu leven zoals we dat doen: in vrijheid. Wat een heldenmoed!
Door hun familie en door onze voorouders klonk keer op keer de bede: Geef vrede Heer, geef vrede!
Ook nu klinkt de bede nu zoveel mensen de dood in gejaagd worden in de strijd tussen Rusland en de Oekraïne, in Syrië, in Afrika en op zoveel andere plaatsen.
Wanneer wordt onze bede verhoord?
Hoe kan het dat iedere tijd opnieuw mensen elkaar afslachten en dat het beest in hen bovenkomt?
Hoe kan het dat de ene mens de waardigheid en de vrijheid van de ander afpakt?
Hoe kan het dat de Heer in onschuldige mensen ook vandaag van zijn kleren wordt beroofd?
Blijven we aan de kant van de weg staan of willen we Simon van Cyrene zijn en de helpende hand bieden?
Als we de Heer om vrede vragen, roept hij ons op om vredestichters te zijn in het klein en in het groot.
Geef vrede Heer, geef vrede
De aarde wacht zolang!
Pastoor Paul Verbeek
In nieuwe groepen en bij kennismakingen zeggen we onze naam. Soms met een handdruk erbij. In het verloop van het gesprek blijkt soms, dat die ander jouw naam helemaal niet goed verstaan heeft. Zelf probeer ik er op te letten, goed en duidelijk te spreken, maar dat lukt toch niet altijd.
Jonge mensen kennen het beeld van een herder en zijn kudde niet meer.
Als mensen toevallig met elkaar in gesprek komen, als vakantiegangers of in een toevallige ontmoeting, kan het gebeuren dat zij al snel over zichzelf beginnen vertellen.